19 mei 2013

Voor het eerst sinds lange tijd ook een verandering in het weer in Beijing. Het stralende zonnetje is er even niet, we zien wel dat het waait als we de gordijnen open doen. Een nieuwe dag is aangebroken. Na weer een lekker ontbijtje waar we tegenwoordig ook aardbeienjam hebben gaan we terug naar de kamer. Op dat moment zijn ze net de kamer aan het schoonmaken dus we besluiten nog even naar buiten te gaan om bij de kraampjes te kijken. Als we de deur uitgaan blijkt hoe sterk de wind is, vooral hier op een hoek en tussen de hoge gebouwen. Er zijn dan ook nog maar twee kraampjes en die houden het ook al voor gezien. Meilan vindt de wind helemaal niets, alle haartjes door de war en het voelt niet lekker. Maar wel even lekker buiten en dus rennen, rennen en plots kunnen de kleine voetjes haar even niet meer houden met als gevolg een schuivertje op de tegels en een schaafwondje op haar knie. Waarschijnlijk heeft ze dit nog nooit ervaren gezien haar gedrag. Een flinke huilbui en we gaan maar snel naar boven. Op de kamer houdt ze haar been kaarsrecht alsof ze denkt dat ze haar been nooit meer kan gebruiken. Bij Lindy helpt een pleister altijd, bij Meilan het omgekeerde, na dat de pleister is geplakt, brult ze nog meer. We halen deze er dan ook maar weer af. Na enorme troost van onze kant en wat dvd's klaart het weer wat op met Meilan.

's Middags even langs de bakker en het Forest park even in, het is een ware beproeving om er te komen met de straffe wind. Meilan haar buggy draaien we maar om, Lindy heeft er minder last van. Een voordeel van zulk weer is dat er minder mensen op de been zijn. Toch zijn er overal wel mensen te vinden, ook tentjes zijn er her en der opgezet. Bij weer een monumentje ter nagedachtenis van de grondvesten van de olympische spelen stoppen we even. De beide meiden slapen gelukkig even en we koesteren de gedachte dat we de terugreis voor de wind hebben.

Het park is echt immens groot, nadat Lindy en Meilan na niet al te lange tijd weer wakker zijn eten we wat in de luwte, waar we weer redelijk worden bekeken. Onderweg lezen we dat het park ecologisch is aangelegd met allemaal natte natuur en diepere gedachten over het correct in stand houden van onze leefgebieden. Bij een aantal plateau's met verschillende hoogtes met water stoppen we weer even en gaan Lindy en Meilan lekker met de voetjes in het water, heerlijk!!! Vervolgens lopen we over een pad met houten steigers dwars door het riet. Dan weer een stukje gras met wat sproeiers waar we er andermaal achterkomen dat Meilan niet echt bang is voor water, echt binnen no-time nat. Gelukkig hebben we wat reserve en het natte droogt snel weer in de wind.

Uiteindelijk komen we uit op het hoogste (uitkijk)punt van het park waar je weer een geweldig uitzicht hebt over het gebied waar in 2008 de Spelen waren. Het was een hele klim met de beide buggy's maar dubbel en dwars de moeite waard.

De reis naar beneden gaat dwars door de natuur via een klein paadje dat weer niet echt op de buggy is ingericht, we bouwen wel conditie op hier. Om een uur of half zes bereiken we de uitgang van het park, dan is het nog een half uur lopen naar ons hotel.

Weer een welbestede dag met wel een harde wind maar nog steeds zonder jas, dan hebben we niets te klagen. De meiden zijn van de buitenlucht aardig onder de indruk en gaan na het eten snel op bedje. Meilan wil weer bij Lindy slapen, we zien het een tijdje aan maar verhuizen haar naar ons bed, ze is weer onrustig dat kan ook niet anders met al die indrukken en gebeurtenissen. Het komt allemaal goed lieve Meilan.