vanaf 6 november

De laatste loodjes wegen inderdaad het zwaarst.

Het is inmiddels 8 november en we zijn thuis.

Onze laatste dag begon in alle vroegte op 6 november. De koffers hadden we voor het grootste gedeelte al ingepakt, zodat we die zorg niet eer hadden. Lindy heeft lekker geslapen en we gaan met zijn 3-en ons laatste ontbijtje nuttigen in de zaal. Het smaakt toch anders zodra je weet dat je ‘bijna’ thuis bent. Om 10:00 zetten we de koffers conform afspraak buiten de deur en wij lopen naar beneden om uit te checken. Om 11:00 rijden we, als trotse families richting Beijing International Airport. Een klein uurtje later hebben we de bagage ingeleverd en gelukkig we hebben stoelen naast elkaar, dat moet je tegenwoordig ook afwachten. En dan komt het spannende moment. Ondanks dat je weet dat de papieren in orde zijn is het een vreemd gevoel om door de douane te gaan. We worden grondig gefouilleerd. Op het vliegveld is het ook al weer zo snikheet, we drinken nog wat koffie van de Starbucks en wachten geduldig op het moment dat we aan boord mogen. Lindy heeft zich een hele tijd vermaakt met de loopbanden die door de hallen lopen, ze vindt het wel flauw dat deze maar één kant op gaan. We praten wel met elkaar maar zeggen eigenlijk niets. Spanning ten top. Hoe zou ze het thuis vinden? Hoe gaat het vliegen zometeen?

Aan boord gaat het goed, alleen Lindy wil niet op haar eigen stoeltje zitten, nou dat duurt niet lang, want voordat wij de lucht ingaan slaapt ze al. En dit houdt ze maar liefst een dikke 2 uur uit. Nog maar 8,5 te gaan, als ze wakker wordt eten we wat en gaan we wat spelen, alles om haar af te leiden, af en toe even een loopje door het vliegtuig heen. Maar ze is fantastisch, ze geeft geen kik. Zelf probeer je wat te dommelen, maar dit is geen succes, je zit meer te letten op de stoel naast je. Ook Jolanda doet geen oog dicht, wat zal die ook moe zijn? En de vlucht die duurt maar. Je zit wat op de vlucht gegevens te letten en elke keer vindt je een mijlpaal. He we zijn over de helft, he we hebben al weer 100 mile gevlogen. Dan maar weer even zappen op de tv. Ook weer niets, dan maar weer even kijken hoe lang we nog moeten. Het spijt ons totaal niet dat we in de buurt komen van Schiphol, we zitten redelijk op schema. Lindy heeft al weer een anderhalf uur slaap gehad. Om 17:43 landt onze vlucht CZ0345 veilig op Nederlands grondgebied. We gaan van boord en richting de douane, daar dienen we nog even het rode boekje te laten zien en dan ruim baan.

Het duurt toch nog wel even voordat de koffers komen, dus we gaan snel richting het glas. Wat een ontvangst, wat een mensen, wat een vreugde, wat mooi!!! Us famke vindt het prachtig, ze begint tegen iedereen te zwaaien en handkusjes te geven. Wat een fijn gevoel om zo ontvangen te worden, nu ik dit schrijf springen de tranen me weer in de ogen. We trekken ons nog even terug om op onze bagage te wachten en afscheid te nemen van de mensen waarmee we een unieke reis hebben gemaakt. Mensen die je eerst niet kende maar waar je nu een band hebt opgebouwd die uniek is. Zodra we de koffers hebben rijden we naar het poortje en komen we de aankomsthal in. De jeugd vliegt op ons af, al waren we een half jaar weg geweest. Wat een warm gevoel, gewoon overweldigend, eigenlijk geen woorden voor maar onze hartjes zullen hier voor eeuwig warm aan terug denken. En Lindy dan, ze vindt alles goed en gaat vrijwillig op de foto’s en houdt zich goed voor iemand die zo’n lange vliegreis heeft gemaakt.

Na een indrukwekkend, emotioneel en gezellig samenzijn waarbij wij onze Lindy live mochten tonen vertrekken we richting Heerenveen. In de auto valt us famke redelijk snel weer in slaap. Na ongeveer anderhalf uur komen we aan in Heerenveen waar we weer een verrassing krijgen. Alles is zo mooi versierd. Spandoek, balonnen en slingers, weer geweldig. We lopen eerst met ons 3-en even een rondje door de woning om te laten zien, maar Lindy vindt alles zo mooi, zo dat ze snel is gewend. We spelen nog wat en dan de nacht……….

Haar nieuwe pyama wil ze niet aan, ze wil haar vertrouwde pyama aan. Ze wil niet in haar eigen bedje, dus we besluiten om haar tussen ons in te leggen. Lindy slaapt, ik een beetje en Jolanda helemaal niet. Het moet natuurlijk allemaal wennen en het tijdsverschil vergt haar tol ook. Het komt allemaal goed!

Gisteren ging ze al spontaan naar haar bedje toe, zo moe was ze van alles en van alle nieuwe indrukken. We hebben de buurt ook al een beetje verkend en kennis gemaakt met de toekomstige speelkameraadjes.

We gaan nu proberen om een hechte band te kweken tussen ons en us famke. Bedankt voor jullie begrip en ondersteuning.

Bij deze willen wij jullie bedanken voor alle steun, berichten, liefde, raad en daad. Wij hebben onze verslagen met liefde gemaakt voor iedereen en ook voor onszelf. Voor ons was dit een geweldige manier om onze ervaringen emotioneel te delen. Nogmaals bedankt. XXX