11 mei 2013

vandaag de dag van de terugvlucht. Slechte nacht om mee te beginnen, om 4 uur was het even mis met Lindy. Gelukkig niets ernstigs. Om 6 uur gaat de wekker en om 7:15 staan we met alle koffers klaar in de lobby. We nemen afscheid van Sally, onze gids die vandaag niet mee gaat met ons. Er is voor vervanging gezorgd. We rijden richting vliegveld en verbazen ons weer over de bouw van allemaal flats en een nieuw wegennet waarvoor de bergen plat worden gemaakt. En wat zien de meisjes er weer mooi uit.

Op het vliegveld loopt alles op rolletjes, zonder problemen gaan we door de douane. Na even wachten mogen we omstreeks 10 aan boord en 10:30 gaan we de lucht in met China Eastern. Heel spannend voor ons maar nog spannender voor Meilan zou je zeggen maar die blijft er rustig over. Het is wel een emotioneel moment. Bij het opstijgen zwaaien we naar de geboorteprovincie van Meilan. We zitten bij het raam, Meilan naast Jolanda en Lindy naast mij. Lindy is weer erg enthousiast bij het vliegen. Meilan niet...die heeft problemen met het binnenhouden van de maaltijd en kan dus klaarblijkelijk niet goed over reizen. Zowel het opstijg- als landingsgedeelte is turbulent wat natuurlijk ook niet meewerkt.

Om ongeveer 12:30 landen we veilig op het vliegveld van Beijing. En wat kun je blij zijn met een paar koffers. Altijd is het vanzelfsprekend geweest als die dingen er weer waren, wij weten inmiddels beter. Onze gids Grace staat ons alweer op te wachten en brengt ons naar ons vervoer, nadat ze als een goed Chinees weer even aan de meiden zit. De chauffeur zet ons na ongeveer een 40 minuten rijden af bij ons nieuwe verblijfplaats 'Comfort Suites'. Dezelfde loctatie als met Lindy, alleen andere kamer, 18e verdieping, kamer A181.
De indeling roept herinneringen op aan onze tijd hier met Lindy. Dit geldt ook voor de omgeving, de supermarkt, de Mac etc. We hebben elk moment het idee dat we de families Schoorstra en Van den Berg tegen komen, maar helaas, hier niet.

Meilan stapt al snel vertrouwd door haar nieuwe omgeving heen en speelt lekker met de meegebrachte playmobil en andere dingen. Ze presteert het om op de speelgoedauto te gaan zitten en zich zo te vervoeren. Lindy is zo lief en speelt mee met Meilan, maar heeft af en toe tijd voor zichzelf nodig, en dat snappen we wel.

Om ongeveer half zes komt de gids nog even langs om alvast de documenten te controleren en te verzamelen, zodat zij maandag met de documenten naar het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken kan. Gelukkig is alles ok.

Na het eten nog even een paar boodschapjes doen en dan slaat het noodlot toe, Meilan valt op de grond en in een flits probeer ik haar zo weer overeind te zetten...gevolg heel veel gehuil. Eerst denken we dat het van de vermoeienis en van de lange vliegdag etc. komt. Terug in de kamer gaat ze maar door en door en door en vertrouwen we het niet. Haar armpje doet pijn, veel pijn. We bellen voor de zekerheid toch even met de gids maar dan hebben wij al besloten om bij een arts langs te gaan. De gids heeft telefonisch het adres waar we naar toe moeten doorgegeven en met de taxi gaan we naar het SOS international ziekenhuis/eerste hulp. Wat duurt de rit toch lang en wat is er een boel verkeer. Meilan sukkelt een beetje in slaap zodat ze hopelijk de pijn niet meer zo voelt. En dan tref je ook nog een taxi-chauffeur die de weg niet weet, maar daar kom je pas later achter. Gelukkig vinden we het wel en we worden goed ontvangen, de dokter komt erbij en de formulieren dienen alvast ingevuld te worden. De dokter vraag, observeert en pakt haar even bij het handje en draait iets bij het ellebooggewricht en .... dan moet het goed zijn zegt hij. Het blijkt een weak ellbow of zoiets te zijn. Er zit een zwak plekje wat op slot draait bij het vallen of optrekken en hij heeft dit weer 'vrij' gemaakt. Ik weet niet of dit goed geschreven en verteld en gesnapt is, maar ik ben geen dokter. Maar deze dokter zijn we/ik ontzettend dankbaar. En Meilan is meteen opgehouden met huilen en moet nog even een paar oefeningen doen ter controle. Dokter gaf Jolanda nog compliment dat we meteen waren gekomen, zodat de last voor de toekomst nihil zou moeten zijn. Wat een dag...dan gebeurt je iets wat je absoluut niet wilt dat het gebeurt, maar het gebeurt toch.

Dan duurt het nog even voordat we weer een taxi krijgen, dan terug naar het hotel. Dit hakt er wel even in.