30 oktober

Bedankt weer voor jullie mooie, lieve en grappige berichten. We genieten ervan en het geeft ons ook kracht.

Vandaag een vreemde onbekende dag. Nadat we vanochtend hadden ontbeten, besluiten mem en Lindy om nog maar even in bad te gaan, dan gaat de tijd tenslotte ook wat sneller. Heit gaat nog even wat geld wisselen bij de bank in het hotel. Om half 1 checken we uit het hotel en om ongeveer 13:15 rijden we met onze reisgenoten naar het vliegveld. En dat zul je altijd zien, stralend weer met een temperatuur van 25 graden en wij gaan vliegen. Zonder vertraging komen we aan bij het vliegveld, waar we eerst afscheid nemen van onze chauffeur. Michael, onze gids loodst ons door de eerste formaliteiten en houdt een oogje in het zeil totdat alles ok is. Een van onze koffers moet nog opengemaakt worden. De fles lactulose mogen we houden. Bij de volgende controle dienen we wel afscheid te nemen van de Chinese Yoki-drink terwijl we het deo-spuitbusje bij ons mogen houden. Hoe later het wordt hoe meer het besef komt dat Lindy zo meteen weg gaat uit haar geboorteprovincie. Zij zit er niet mee, heeft wel het besef dat er wat gaat gebeuren. Na de douane snel nog wat Chinese yoki gekocht om haar rustig te houden, maar het gaat hartstikke goed. Dan is het zover, we gaan aan boord van vlucht CA4165 die ons naar Beijing gaat brengen. De stad waar we 7 dagen geleden zijn vertrokken.

Ongelofelijk, wat hebben wij een super stoere dochter. Bij het opstijgen is het maar goed dat er een gesloten raampje in zit, anders had ze er ook nog uitgehangen, ze vindt het prachtig en jubelt erover. Ze geeft echt geen kik. Halverwege de 2,5 uur durende vlucht en na een lekkere pork-rice maaltijd geeft ze haar lekker neer. Haar slaapje duurt tot en met de landing in Beijing. Nadat we onze koffers en de buggy weer hebben opgehaald zoeken we onze gids op. We volgen haar naar ons busje en we vertrekken richting ons hotel. Het Comfort Suite Hotel. Dit is redelijk dicht in de buurt van het Olympisch Stadion. De lobby is op de 3e verdieping, aangezien er een supermarkt zit op de eerste en tweede verdieping.

Onze kamer (nummer 176) ligt in toren A en op de 17e verdieping. Onze kamer…als we de deur open doen slaken we beide een welgemeende WOW. Wat een ruimte, badkamer, keuken, loungebank met tv, eetkamergedeelte met 4 stoelen en een tafel en een slaapgedeelte met een joekel van een bed en tv, schuifdeurenkast en natuurlijk het kinderbedje voor Lindy. Wij zeggen wow, maar us famke slaat in de stress, ze had natuurlijk verwacht om weer in dezelfde kamer te komen en dan kom je binnen in zo’n grote, kale kamer met laminaatvloer. Ze denkt natuurlijk waar brengen zij mij nu weer heen. We proberen haar gerust te stellen en nemen wat afstand en dan komt mem met een lumineus idee…..het BAD. Weg verdriet, ze trekt snel haar kleren uit en nog voordat er een druppel water in het bad zit, liggen de blokjes er al in, gevolgd door Lindy. Ze is heel vrolijk maar je ziet haar af en toe denken, wat gebeurt er toch allemaal. Het slapen zal er ook wel niet beter van worden met de vlucht en de tijden. We bestellen wat eten op onze kamer en ondanks dat het 21:00 is, gaat het er echt wel in. Lindy krijgt nog een telefoontje met geluid van ons, dat hebben we geweten, de hele avond hetzelfde deuntje en maar dansen en dansen, want dat doet ze op elke vorm van muziek. Bij het slapen gaan komen er een paar traantjes om de hoek, weer een ander bedje. Eerst maar even op het grote bed, dan nog in de armen van mem, een paar liedjes, de foto’s van vandaag en uiteindelijk pakt ze mem beet en dirigeert haar naar haar bedje. Gelukkig.

Morgenochtend worden we om 10:00 in de lobby verwacht voor de verdere instructies en het inleveren van de laatste serie documenten om te legaliseren bij de Nederlandse Ambassade. Dit zal ook een happening worden, dan ziet iedereen elkaar weer na een hele intense week terug inclusief zonen en dochters. We zijn heel benieuwd naar een ieders verhaal.